Chapter Five

Jeżdżę już od pięciu godzin po całym Londynie. Nie potrafię jej znaleźć. W restauracji, z której porwał ją Louis nikt nie potrafi jej skojarzyć. Kręcę się jeszcze po okolicy, ale nikt nic nie wie. Rozglądam się wokoło, ale nie ma jej nigdzie. Dzwonie do reszty.

- Siema. I jak? Macie ją? – pytam zdenerwowany.

- Niestety nie, ale ja znalazłem sobie niezłą laskę. – Mówi Louis, a ja słyszę tylko ciche jęki.

- Dzięki, stary. Szukam dalej.

- Daj już sobie spokój i wracaj do domu.

Przeszedłem jeszcze tylko przez park, ale tam też jej nie było. Poddaję się. Wracam do domu.

Po drodze wpadam jeszcze do sklepu po coś do żarcia. Kiedy dojeżdżam do rezydencji gangu na parkingu jest tylko auto Lou. Wchodzę do środka i słyszę tylko krzyki jakiejś dziewczyny.
- Proszę cię. Nie chcę tego. Puść mnie. – Głos podobny do Jessie. Odruchowo biegnę po schodach do pokoju Louisa. Otwieram drzwi i widzę Louisa i dziewczynę przywiązaną do łóżka, ale to nie Jessica.

- Przepraszam Tommo. Myślałem, że usłyszałem Jessie.
- Nic się nie stało.
- Jessie? – spytała blondynka na łóżku.
- Tak. Czemu pytasz?
- Nie ważne. – odpowiada mi. Ona coś wie. Może ją zna.
- Znasz jakąś? Szukam od kilku godzin takiej jednej.
- Nie znam. – Mówi, a po jej policzkach spływa łezka.
- Dobra, zostawiam was samych. Spróbuj Lou coś z niej wyciągnąć. – Mówię i wychodzę.
Schodzę na dół i siadam na kanapie przed telewizorem. Z góry dochodzą tylko jęki tej dziewczyny i imię Louisa. Czasami padają słowa takie jak : Proszę zostaw mnie, nie rób mi tego, Louis przestań. Biedna trafiła na Louisa. On nigdy nie odpuszcza dziewczynom, a gdy one go proszą o wypuszczenie to Tommo jeszcze bardziej się nakręca. Dlaczego ja współczuje osobie, której nawet nie znam? Dlaczego… Dzwonek do drzwi? Kogo tutaj ciągnie? Niechętnie wstaję z kanapy i podchodzę do drzwi. Otwieram je i widzę Liam’a.

- Stary chyba wiem gdzie może być ta twoja laska. – Mówi zadyszany Payno.

- Gdzie? Dawaj jedziemy.

Wsiadłem do auta Li i jedziemy po moją zabaweczkę. Tym razem jej nie odpuszczę. Nic mnie nie przekona do wypuszczenia jej. Nawet te jej zielone oczy. Patrzę przez okno i widzę, że wyjeżdżamy z naszej dzielnicy, a wjeżdżamy na dzielnicę ludzi, którzy znaczą coś w świecie. Podjeżdżamy pod hotel „Hunter”.

- Po co tu jedziemy? Ona tu jest?

- Zayn pogrzebał trochę w necie i znalazł zdjęcia twojej Jessie na tle tego hotelu. Chyba jest jej.
- Może będą coś wiedzieć.

Wchodzimy do środka i podchodzimy do recepcji. Skąpo ubrana dziewczyna podnosi wzrok kiedy dzwonię dzwonkiem.
- Witamy w hotelu „Hunter”. W czym mogę pomóc? – Taaa, ich stała gadka.
- Szukamy Jessie. Jest może tutaj?
- Pani Pain? Niestety nie ma. Szefowa wzięła tydzień wolnego. Przekazać coś?

- Nie. Ma pani może jakiś kontakt do szefowej. Ymmm… Dzwoniłem do jej męża, ale kazał mi tu przyjechać. – Zmyślam.
- Tak. Proszę. – Podaje mi wizytówkę. Jessica Pain? To na pewno ona? Mam nadzieję, że tak. Czyli jest właścicielką hotelu. Nieźle.
- Dziękuję i dowidzenia.

- Dowidzenia.

Wyciągam telefon i wbijam numer z wizytówki. Daję na głośnik. Pierwszy sygnał… Drugi sygnał… Trzeci sygnał…

- Jessica Pain. Słucham? – To ona. Wszędzie rozpoznam ten głosik.

- Dzień dobry. Z tej strony Liam Payne. Czy rozmawiam z właścicielką hotelu „Hunter”? – mówi Liam

- Witam. Tak. W czym mogę pomóc?

- Wiem, że jest pani na urlopie, ale rozmawiając z pani mężem o wynajmie sali powiedział, że mam dzwonić do pani. Moglibyśmy się spotkać?

- Jasne. Może u mnie. Dzisiaj za godzinę? – pyta Jessie.
- Pasuje. To proszę wysłać mi adres sms’em.
- Dobrze. To do zobaczenia.

Rozłączam się.
- Stary. Ty to jesteś mistrzem. – Przybijam mu piątkę i idziemy do auta. Dostaję adres Pain i jedziemy do niej. Po drodze jedziemy jeszcze do sklepu. Muszę się czegoś napić.

OCZAMI JESS

Za pół godziny mam spotkanie, a dom jest jeszcze nie posprzątany. Ciężko ogarniać taką dużą rezydencję. Mimo, że z zewnątrz wydaje się malutka to w środku można się zgubić. Adam wyjechał. Tak przynajmniej powiedziała mi jego matka. I dobrze. Złożyłam już papiery rozwodowe. Sprzątam szybko dom i przygotowuje wszystkie rzeczy, które będą potrzebne na spotkaniu. Wiem, że to głupio zabrzmi, ale boję się. Boję się, że Harry mnie znajdzie, że będę musiała wrócić do jego cholernego domu. Mam szczęście, że mam siostrę, u której mogę się schować. A właśnie, zadzwonię do niej. Tylko gdzie ja mam telefon? O tu jest. Kurcze, nie odbiera. No nic. Idę do kuchni nalać sobie soku, ale przeszkadza mi dzwonek do drzwi. Idę otworzyć. Patrzę w dół jak wyglądam, kiedy naciskam klamkę. Podnoszę wzrok i drętwieje na ten widok. Cofam się lekko do tyłu, ale się potykam i prawie ląduje na ziemi. Właśnie prawie. Harry złapał mnie w talii i podniósł do góry.

- Cześć skarbie. Myślałaś, że ci odpuszczę? – mówi i rusza brwiami.
- Czego chcesz? – pytam ostro.
- Już ci przecież mówiłem czego chcę.
- Harry nie mam czasu. Za chwilę przyjdzie tu mój klient. – Mówię mu mając nadzieję, że mnie zostawi. Chwilę później podbiega do nas jego kolega.
- Przepraszam za spóźnienie. Liam Payne. – Podnosi moją rękę i całuje jej zewnętrzną stronę.

- Nie wierzę w to! Zostawcie mnie już w spokoju. Proszę!

- Dzisiaj masz jeszcze wolne. Jutro po ciebie przyjadę i zabiorę do mnie zabaweczko. – Mówi, akcentując słowo „zabaweczka”. Ulżyło mi. Ucieknę stąd. Pójdę jutro z samego rana do El.

- Dobra. O, której przyjedziesz? – pytam, żeby wiedzieć, o której muszę wyjść. Harry przykłada swoje usta do mojego ucha. Co on robi?

- To będzie niespodzianka. I nie rób nic głupiego. Nie uciekniesz mi. Zawszę cię znajdę. – szepcze, po czym całuje mój policzek.

- Pa skarbie – krzyczy po czym wychodzi z domu.

Co ja mam teraz zrobić? Jak mu ucieknę do siostry, to mnie znajdzie. Nie chce wpakować Beth w moje kłopoty. Idę spać!